Απέραντο ΄ναι το κενό,
πού ΄φυες κι ήφηκές μας
και δε γκ ξαναεμίζει, πιά,
τίοτα, τσι καρδιές μας.
Το μόνο στήριγμα ιά μας,
μέσα στο γ κόσμο ήσου,
πού ΄χαμε, αλλά ήτονε,
σύντομη η ζωή σου.
Τώρα, δε θα ξανακάτσεις
στο τραπέζι δίπλα μας
κι απο ΄πά και πέρα θά ΄ναι
το ψωμί πικρό ιά μας.
Ιάντα να μη ζήσεις κι εσύ
να μας σε δείς σασμένοι,
πού ΄σου κι εσύ κι η μάννα μας
αθρώποι παιδεμένοι.
Πάντα εθυσιάζουσου
ιά μας και δεν εγνοιάζουσου,
λίο, τον εαυτό σου ·
να φας δεν εχαλάλιζες
γλυκό, μόνου, το τάϊζες
κι εκείνο τω μ παιδιώ σου.
Απ΄ όλοι μας, δε ν το μπορεί
κανείς να το πιστέψει,
πως ήφυ΄ ο αφέντης μας
και δε θα επιστρέψει.
Ήφυε, ιά παντοτινά,
δε θα ξαναϋρίσει,
στσι τόποι και στσι μαζωμοί
που είχε αγαπήσει.
Μες στο μυαλό μου όσο ζώ,
αφέντη μου, θα σ΄ έχω
και τσι σοφές ορμήνειες σου
να κάνω, θα προσέχω.
Εδιάημά σε στο χωργιό,
που τόσο ήρεσέ σου
και μέσα απού το μυαλό
δε ν τό ΄βγαλες, ποτές σου.
Κι εμείς κι οι φίλοι κι οι γνωστοί
και οι αθρώποι όλοι,
πάντα, θα σου θυμούμεστα,
μπαμπά Σαρρομανώλη...
Φεύγεις και μας αφήνεις μο-
ναχοί, μες στο γ κατακλυσμό...
Που θα περιμένω νά ΄ρθει,
απού μες στσι Τριακάθοι...
Μαζί με καμπόσα άλλα, τραούδια - μοιρολόϊα, τά ΄γραψα σαν αφιέρωμα στον πατέρα μου, που έφυγε στις 22 - 11 - 1986 και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα '' Ναξιακό Μέλλον " .
Περιέχεται στην συλλογή μου : " Τιμητικά ".
Περιέχεται στην συλλογή μου : " Τιμητικά ".
Νίκος Σαρρής (Νοέβρης 1986)
Από το βιβλίο μου : '' Σταχολόημα... '', (2018).