Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Αφιέρωμα στον Αφέντη μου...


Απέραντο   ΄ναι   το   κενό,
πού   ΄φυες   κι   ήφηκές   μας
και   δε   γκ ξαναεμίζει,   πιά,
τίοτα,   τσι   καρδιές   μας.

Το   μόνο   στήριγμα   ιά   μας,
μέσα   στο   γ κόσμο   ήσου,
πού    ΄χαμε,   αλλά   ήτονε,
σύντομη   η   ζωή   σου.

Τώρα,   δε   θα   ξανακάτσεις
στο  τραπέζι   δίπλα   μας
κι   απο   ΄πά   και   πέρα   θά   ΄ναι
το   ψωμί   πικρό   ιά   μας.

Ιάντα   να   μη   ζήσεις   κι   εσύ
να   μας   σε   δείς   σασμένοι,
πού   ΄σου   κι   εσύ   κι   η   μάννα   μας
αθρώποι   παιδεμένοι.

Πάντα   εθυσιάζουσου
ιά   μας   και    δεν   εγνοιάζουσου,
λίο,   τον   εαυτό   σου ·
να   φας   δεν   εχαλάλιζες
γλυκό,   μόνου,   το   τάϊζες
κι   εκείνο   τω  μ παιδιώ   σου.

Απ΄  όλοι   μας,   δε  ν το   μπορεί
κανείς   να   το   πιστέψει,
πως   ήφυ΄  ο   αφέντης   μας
και   δε   θα   επιστρέψει.

Ήφυε,   ιά   παντοτινά,
δε   θα   ξαναϋρίσει,
στσι   τόποι   και   στσι   μαζωμοί
που   είχε   αγαπήσει.

Μες   στο   μυαλό   μου   όσο   ζώ,
αφέντη   μου,   θα   σ΄  έχω
και   τσι   σοφές   ορμήνειες   σου
να   κάνω,   θα   προσέχω.

Εδιάημά   σε   στο   χωργιό,
που   τόσο   ήρεσέ   σου
και   μέσα   απού   το   μυαλό
δε   ν τό   ΄βγαλες,   ποτές   σου.

Κι   εμείς   κι   οι   φίλοι   κι   οι   γνωστοί
και   οι   αθρώποι   όλοι,
πάντα,   θα   σου   θυμούμεστα,
μπαμπά   Σαρρομανώλη...

Φεύγεις   και   μας   αφήνεις   μο-
ναχοί,   μες   στο   γ κατακλυσμό...

Που   θα   περιμένω   νά   ΄ρθει,
απού   μες   στσι   Τριακάθοι...

   
     Μαζί   με   καμπόσα   άλλα,   τραούδια   -   μοιρολόϊα,   τά   ΄γραψα   σαν   αφιέρωμα   στον  πατέρα   μου,   που   έφυγε   στις   22  -  11  -  1986    και   δημοσιεύτηκαν   στην  εφημερίδα   ''   Ναξιακό   Μέλλον  " .  

Περιέχεται   στην   συλλογή   μου   :   " Τιμητικά ".
                           
                                                                                 Νίκος   Σαρρής     (Νοέβρης   1986)


Από   το   βιβλίο   μου   :   ''   Σταχολόημα...   '',   (2018).