Άτρωτος...

Ποτέ   σου   δε   μ περίμενες,
να   δείς   αναστημένη
μι΄  αγάπη,   που   πολύ   παλιά,
είχες   καταστρεμμένη.                          (Κ/Κ   ΤΒ΄- 166)

Πάλεψα   κι   εγωνίστηκα,
με   νύχια   και   με   δόδια
κι   εστάθηκα,   σαν   ήρωας,
πάλι,   στα   δυό   μου   πόδια.               (Κ/Κ   ΤΒ΄- 167)

Άτρωτος   εκατάντησα,
με   το   πολύ   φαρμάκι
--   αλλότες,   που   με   πότισες   --
που   τό   ΄δες   παιχνιδάκι...                  (Κ/Κ   ΤΒ΄- 168)

Ενέβηκα   επίπεδα
πολλά   και   δε   με   γνοιάζει,
ιά   δεν   υπάρχει   τίοτα...
τώρα,   να   με   πειράζει...                     (Κ.Κ   ΤΒ΄- 169)



                                                                  Νίκος   Σαρρής   


Από   το   βιβλίο   μου   :   ''   Σταχολόημα...   '',   (2018).